niedziela, 19 października 2014

Zabawy wypalarką

 Zaczęło się od tego, że wpadłem na pomysł zrobienia sesji Warhemmera z pomysłem zerżniętym z "Jumanji". Wiecie, gracze znajdują grę planszową przeklętą przez Chaos i zaczynają się bagiety.

Więc.

Musiałem zrobić grę planszową.

Postanowiłem wypalić jakąś drewnianą szkatułkę. Okazało się, że Johnny, mój brat, ma wypalarkę od taty. Tyle, że ze Stanów, więc wtyczka do kontaktu był nie tego. Następnego dnia kupił przejściówkę i dawajesz. Wypalarka fest, z milionem wymiennych końcówek, smyra po drewnie jak po maśle. Po prostu marzenie.

Ale...czy ta wypalarka powinna rozgrzewać się do BIAŁOŚCI?

Po chwili słyszymy takie ciche

*pyk*

I wypalarka poszła do wypalarkowego nieba. Z miejsca przypomnieliśmy sobie, że napięcie w gniazdkach w Stanach jest chyba znacznie niższe, niż w tych Europejskich i urządzenie dostało zwyczajnie za dużo soku. I umarło.

Po chwili Johnny przypomniał sobie, że hej, on niepotrzebnie kupował przejściówkę. Przecież on MA przejściówkę! I to taką dobrą, z transformatorem!

*Krótkie oklaski dla Johnny'ego*

Na szczęście pożyczył jakąś wypalarkę od kolegi. Tyle, że ta nie była ze Stanów. Wyglądała, jakby była z Rosji. Z czasów stalinowskich. Wielka, nieporęczna i, o dziwo, różowa. Z jedną końcówką. Najgorszą końcówką, jaką w życiu widziałem. Ale dałem radę.

Dobra, koniec anegdot. Pora na zdjęcia!


Grę zrobiłem z walizeczki, którą też dostałem od brata. Wystarczyło tylko odkręcić od niej rączkę.


Po prawej plansza. Po lewej, na tym pustym prostokącie, leżały karty z opisami bagiet, które gracze dobierali po każdym rzucie kością.

Jakimś cudem połknąłem "w" w wyrazie "śmiałków". Więc w ramach spójności artystycznej zacząłem robić celowe błędy. Z czego urodziła się w mojej głowie historyjka analfabety, który, natchniony przez Mroczne Potęgi, wydziergał tę przeklętą grę.
To ja byłem tym analfabetą xD.

 Bardzo zadowolony z końcowych efektów Indigestuludusa, popłynąłem z falą i w ramach trzech prezentów urodzinowych kupiłem szkatułki na Jarmarku Dominikańskim i skatowałem je wypalarką.

 Pierwszym prezentem była szkatułka na Munchkina (dla niezorientowanych - taka nerdowa gra karciana).

Niestety nie znalazłem szkatułki w potrzebnym mi rozmiarze bez wzorka na wieku. Chociaż wzorek ładny, to zajął mi najlepsze miejsce w całej szkatułce.

Boki szkatułki. Wyglądają okropnie, bo cała skrzyneczka była polakierowana z zewnątrz. Przez co wypalone kreski mają dwa kontury - czarny od wypalenizny i biały od refleksów światła odbijanych przez lakier. :/

W sumie zmieściła się tu podstawka Munchkina z (chyba) trzema dodatkami i kilkoma kośćmi k10. Zostało nawet miejsca na jeszcze jeden dodatek.

 


 Prezent numer dwa - szkatułka dla kolekcjonera kości.

Nie, nie takich ludzkich.

Dokupiłem mu do niej jeszcze taką fajną, maciupką kosteczkę wielkości 7mm i kość z figurami pokerowymi na ściankach.



Prezent numer 3 - piórnik dla rysującej siostrzenicy.


Wypalone owoce już tam były, więc po prostu dojarałem im twarze.



Rodzina w komplecie


Zabawa wypalarką była fantastyczna, a zapach palonego drewna bardzo kojący. Pewnie znowu kiedyś do tego wrócę. I wam polecam zapoznanie się z tym medium.








czwartek, 16 października 2014

Mini recenzje - Chińskie bajki


 Na MFKiG wpadłem na stoisko Hanami w jednym, konkretnym celu - kupić czwarty tom "Pluto". Bo mam taką tradycję, że na każdym festiwalu kupuję sobie kolejny tom tej mangi. Śmieję się, że się nią "rozkoszuję".

Tymczasem sprzedawczyni wypaliła do mnie, że jeśli kupię najnowszy komiks Jirō Taniguchiego, to będę mógł sobie wybrać dwa jego inne albumy za pół ceny.

Spuściłem wzrok i po cichu przekląłem pod nosem. Zamiast z jednym, odszedłem od stoiska z czterema komiksami.



Odległa dzielnica (Jirō Taniguchi)

Pomysł tak oczywisty, że aż dziw, że wcześniej się z nim nie spotkałem. Mężczyzna w średnim wieku w tajemniczych okolicznościach cofa się w czasie, stając się sobą w wieku 14 lat. Jednak z wiedzą i doświadczeniem 48 latka.

Historia ma nieśpieszne tempo. Beztroska gimnazjalisty przeplata się z goryczą dorosłego mężczyzny. Intryga jest bardzo dobrze prowadzona. Pytania, jakie stawia manga potrafią dać chwilę zadumy. Profeska na najwyższym poziomie.

Aż zapragnąłem więcej historii z tym samym wątkiem (dorosły cofa się do czasów dzieciństwa), ale z innym protagonistą. Jeśli lubicie komiks obyczajowy, to pozycja obowiązkowa.

10/10 – powinno być lekturą szkolną

 

Samotny smakosz (Jirō Taniguchi, Masayuki Kusumi)

No więc tego. Ten komiks nie ma fabuły.

Nie żartuję.

Nie ma fabuły. Po prostu nie ma. Przez 200 stron jakiś losowy facet łazi i je rzeczy. To wszystko. Można by polemizować, że manga skłania czytelnika do odwagi w próbowaniu nowych rzeczy. Do świadomego jedzenia i rozkoszowania się potrawami. Co jest tak rzadkim w naszych czasach zjawiskiem. Wszyscy jedzą, wpatrując się w jakiś ekran, przeżuwając bezmyślnie.

Tylna okładka informuje mnie, że w samej tylko Japonii komiks sprzedał się w ponad 4ro milionowym nakładzie. I jest bazowany na nim serial. Który ma już cztery sezony. Cztery sezony faceta chodzącego i jedzącego rzeczy.

Hm. Co kto lubi.

Może serial jeszcze zrozumiem, ale w mandze o jedzeniu brakuje jednej, ZAJEBIŚCIE ważnej rzeczy – koloru. Bez niego, choć sprawnie narysowane, potrawy wyglądają nijako. To jakby słuchać opery w mono.

Całość najlepiej podsumowuje mój ulubiony cytat z komiksu – "Bo w życiu chodzi o to, żeby wkładać rzeczy do ciała".

3/10 – Słaby foodporn



Zoo zimą (Jirō Taniguchi)

Zawsze się zastanawiałem, jak wygląda życie rysownika komiksów w Japonii. Dlatego kupiłem tę mangę w ciemno. Bo właśnie o tym jest.

No. W większości.

"Zoo zimą" to typowy slice of life. Śledzimy losy chłopaczka, który przeprowadza się do Tokio i zostaje asystentem uznanego mangaki. Patrzymy, jak cała ekipa asystentów z mistrzem na czele niemiłosiernie zapierdala po nocach, nie raz nie śpiąc po 48 godzin (Projekt 24h to przy tym pikuś). W przerwach między rysowaniem pojawia się wątek pierwszej, młodzieńczej miłości (mueh).

Jeśli jesteście ciekawi, jak pracują mangacy i lubicie komiksy obyczajowe, to polecam. Czyta się bardzo przyjemnie.

7/10 – Dobre czytadło



Pluto (Naoki Urasawa na podstawie "Astro Boya" Osamu Tezuki)

Ludzie śmieją się, że Peter Jackson nakręcił trzy filmy na podstawie jednej książki. Tymczasem Naoki Urasawa zrobił z jednego odcinka "Astro Boya" ośmiotomową mangę.

Wspaniałą, wspaniałą mangę.

Najnowocześniejsze roboty na świecie zaczynają ginąć, a przy ich zmaltretowanych skorupach znajdują się znaki rogów. Zabijani są też znani naukowcy i działacze na rzecz praw robotów. Kto się dopuszcza tych morderstw? Maszyny nie mogą zabijać ludzi. Lecz zwykły człowiek nie dałby rady super-robotom.

Co tu dużo mówić. "Pluto" jest super. Suspens. Intryga. Kawał sytego, detektywistycznego s-f. Bo pomimo tego, że komiks w dużej mierze jest o super robotach, to jest to zdecydowanie kryminał, nie naparzanka.

Dwa pierwsze tomy naprawdę trzymają w napięciu i za cholerę nie wiadomo, co się dzieje. Trzeci odpowiada na część pytań, ale stawia wiele nowych. Obecnie jestem przy czwartym. Stąd brak oceny. Ale polecam mocno. Zwłaszcza ludziom, którzy mają ochotę na jakąś sytą mangę, która jest dłuższa, ale nie ciągnie się przez dwucyfrową liczbę tomów.

yo/10 - Yo



W ogóle bardzo polecam wydawnictwo Hanami. Zawsze jak mam ochotę na dobrą mangę, to wiem, że na bank coś będą dla mnie mieli.

Zwłaszcza, jeśli jesteście jednymi z tych ludzi, którzy krzywią się na dźwięk słowa "manga" i przewracając oczami zaczynają mamrotać coś o "głupich Naruciakach" i "chińskich bajkach". Spróbujcie u Hanami. Manga to nie tylko taśmowa napierdalanka dla chłopców i kretyńskie romansidła dla dziewczyn.

Nie, żeby było coś złego w napierdalankach i romansidłach.

Co kto lubi.

Ja nie lubię.




poniedziałek, 13 października 2014

Mini recenzje - Powrót za garść Batmanów


Świeżo nabyte na MFKiG komiksiki powoli się czytają, więc postanowiłem zrobić garść mini-recenzji. Za recenzenta się nie uważam i nie wiem, czy kogokolwiek obchodzi moje zdanie względem oceniania komiksów, więc nie rozpisuję się zbytnio. Chociaż w niektórych przypadkach mógłbym.

Oj, mógłbym.

Patrzę na Ciebie, Lobo.

Zacznijmy może od komiksów, które miałem okazją przeczytać w drodze powrotnej z festiwalu. Zwykle robię tak, że w autobusie/pociągu nie połykam moich zakupów, tylko cudze. Dzięki temu mam okazję poczytać komiksy, których sam nigdy bym nie kupił. Albo się z zakupem waham.

A że Luna wydała jakąś chorą ilość pieniędzy na Batmany, to całą drogę do Gdańska czytałem praktycznie tylko Batmany. No i jednego Wolverine'a od Lutka. No i Lobo. Ale o nim...

Jedziemy.


Lobo #1 (Cullen Bunn, Reilly Brown)

Pomińmy fakt, że najnowsza inkarnacja Lobo z rebootu uniwersum DC to jeden wielki, środkowy palec pokazany fanom Lobo.

Starałem się podejść do tego komiksu jak do jakiegoś osobnego bytu. Na świeżo. I dostałem miałką papkę. Autorzy usilnie (i bardzo nieudolnie) starają się przekonać czytelnika, że ich młody, dręczony koszmarami (bu-huuu) protagonista jest super bad-ass, totalnie nam uwierzcie! Fabuła ogranicza się do "Lobo zabija kosmitów". Sama postać Lobo jest wycięta z kartonu i absolutnie nieinteresująca.


2/10 – Desakracja











Batman: the Killing Joke (Alan Moore, Brian Bolland)

Komiks owiany legendą. Nie rozczarowałem się. Krótki i słodki. Scenarzysta Alan Moore doskonale wie co robi – żaden kadr nie jest zbędny, a sceny są perfekcyjnie rozpisane. Rysownik Brian Bolland pokazuje fantastyczne zrozumienie języka komiksu.

Wg. mnie wisieńką na torcie jest Joker, który w jednej z bardziej szokujących scen jest ubrany w shorty i hawajską koszulę. Strój tak absurdalny i niepasujący do sytuacji, że dodaje tylko psychotycznej grozy postaci. Joker powinien zdecydowanie częściej zmieniać ubiór.


10/10 – Klasyka gatunku













Batman: Earth One (Geoff Johns, Gary Frank)

Czułem się oszukany. Obiecano mi elseworlda pokazującego realistyczną interpretację Batmana. I tak komiks się faktycznie zaczyna, bo Bruce Wayne to opętany rządzą zemsty za śmierć rodziców nastolatek, który regularnie dostaje wciry i spada z dachów. Ale autorzy bardzo szybko o tym zapominają i tak od połowy komiks staje się sztampową opowieścią o Nietoperku.

Sam w sobie byłby po prostu przeciętny (ale z dobrym początkiem), gdyby nie zatrzęsienie wkurzających dupereli, źle napisanych scen, durnych dialogów i dziur w logice, które skumulowały się, tworząc mój osobisty festiwal wzdychania i przewracania oczami.


4/10 – Zmarnowany potencjał










Wolverine: Logan (Brian K. Vaughan, Eduardo Risso)

Wolverine z dupy jedzie sobie do Japonii, wpada do losowego klasztoru i zaczyna walczyć z kimś, kogo ostatni raz widział kilkadziesiąt lat temu. Między wymianą ciosów wspomina owo spotkanie sprzed lat.

Pomimo głupiego początku, komiks czyta się bardzo dobrze. Wolverine charyzmatyczny jak zawsze. Kilka głupot tu i tam, widać, że scenarzysta nie miał pojęcia, jak zakończyć całą walkę (co przyznają same postacie w komiksie xD). Ale – jak mówiłem – czyta się dobrze i bez większych zgrzytów. Rysunki Eduardo Risso jak zawsze fantastyczne. Kadr Logana po wybuchu bomby atomowej mógłbym powiesić sobie na ścianie i patrzeć na niego całymi dniami.

6/10 – Przyjemny one-shot







Ale porno





piątek, 10 października 2014

Opowieści z Czterościanu - coś pękło

No i stało się!

Po paru miesiącach światotworzenia, pisania scenariuszy, robieniu storyboardów i rysowaniu concept artów, pękła pierwsza strona "Opowieści z Czterościanu"! Rany. Zapomniałem już, jakie to wspaniałe uczucie tak po prostu usiąść i rysować komiks. Jestem najarany jak świeczki na torcie urodzinowym!

Z tej okazji - garść rysunków i informacji. No i pierwsza strona do wglądu!




 Pierwsza historia z tego uniwersum, zatytułowana "Klucz", pojawi się w 4# Profanum (zapowiadanego na następną Komiksową Warszawę) i liczyć będzie 43 strony (jeśli nic się nie zmieni). Będzie opowiadać o perypetiach Vinifer, jednej z Rycerek Klucza. To starożytny zakon, od setek lat poszukujący Klucza do Wielkich Drzwi. Za którymi, według kultu Życiodawcy, znajdują się jego Boskie Ogrody, z których ludzkość uciekła przed tysiącami lat.




 Wiecie, co jest jeszcze fajniejsze od projektowania rycerzy w kuchennych klimatach? PROJEKTOWANIE ZAMKÓW W KUCHENNYCH KLIMATACH! O  BOGOWIE TAK BARDZO!









środa, 8 października 2014

6 błędów na ISSUU


Wrzuciłem na ISSUU moją miniserię komiksową "6 najczęściej popełnianych przez początkujących rysowników komiksowych błędów i jak je naprawić!". Od teraz nie trzeba wertować bloga, tylko można sobie wygodnie całość przeczytać. Jak album. Tyle, że na ekranie.

Tu jest wersja POLSKA

A tutaj ANGIELSKA

Linkujcie i sherujcie. Jak chcecie, to możecie sobie nawet to ściągnąć w postaci PDFa. I wydrukować. I obkleić tym ściany. Kto wam broni?

Jak wszyscy będą lepiej rysować, to świat będzie piękniejszy.




wtorek, 7 października 2014

Młoda matka - MFKiG 2014


 Zostałem matką.

"Ostatni przystanek" skończyłem w lutym. A został wydany teraz, w październiku. 9 miesięcy przerwy. Przypadek? Nie sądzę.

Ludzie podchodzili do mnie na festiwalu i gratulowali udanego debiutu. Autentycznie czułem się jak młoda matka, której gratuluje się powicia. Tyle, że nie bolało, a dziecko jest ładne.

Panorama kolejki po bilety. Łał.
Bo jest ładne! Środek wyszedł przecudnie. Niestety, ze względu na fackup drukarni, na festiwal dotarło tylko 100 sztuk (z reszty schodziła folia z okładki). Całość zniknęła ze stoiska już w sobotę. Nawet nie dostałem swoich egzemplarzy autorskich. Co z jednej strony cieszy, bo sprzedało się "na pniu", a szczęśliwi nabywcy mogą się śmiać, że póki co mają białego kruka. Z drugiej smuci, bo nie wszyscy co chcieli dostali.

 

Na samym festiwalu okazało się też, że jestem współrodzicem innego dziecka. Niedawno pojawiło się zbiorcze wydanie komiksów stworzonych dwa lata temu na Gdańskim Projekcie 24h. W zapowiedziach nie było mnie na liście autorów. Więc myślałem, że coś nawaliłem. Nie skończyłem mojego komiksu, albo go nie dosłałem. No trudno.

Ale jakie było moje ździwienie, jak na samym MFKiG kartkowałem "Antologię 24" i znalazłem w środku mój komiks xD.

Kucango z Mośkiem i nabijanie się ze Spella, że kuca z oderwanymi od ziemi piętami.

W ogóle to był jeden z najlepszych festiwali komiksowych, na jakich byłem. Może (na pewno) dlatego, że miałem na nim debiutancką premierę. Młyn był ostry. Ciągle gdzieś biegałem. Jak nie miałem rysowania autografów w planie, to ludzie łapali mnie na wariata gdzieś w korytarzu. Załapałem się nawet na jeden wywiad. Ledwo udało mi się przejść po stoiskach i kupić co chciałem (a i tak nie wszystko). Przyjechało multum wielkich gwiazd, a na jedyny panel, na który ostatecznie dotarłem, to ten o uniwersum rycerza Janka. A chciałem koniecznie iść na Human Ark, którzy animują "Tymka i Mistrza" (czekam!), na Van Hamme'a (byłego scenarzystę "Thorgala"), na Loisela ("W poszukiwaniu ptaka czasu"), na Śledzia, na Pereza (nowo u nas wydana "Piaskowa opowieść"), na ludzi od animowanego "Wilqa", na panel Koko, na panel "Jagody" i "Portalu"...

No cóż. Innym razem.

Obowiązkowe swag zdjęcie festiwalowych zdobyczy. Możecie spodziewać się ich mini recenzji w przyszłości!
 
Magda Kożyczkowska, scenarzystka webkomiksu "Jagoda wolałaby nie zostać pożarta tej nocy" prowadziła spotkanie ze mną. Masa pytań od publiczności. Ja paplałem nieprzytomnie i schodziłem z tematu jak karabin maszynowy ze zbyt dużym rozrzutem. Siedzieliśmy tam chyba 20 minut dłużej, niż powinniśmy. Było świetnie.

Dziękuję WSZYSTKIM, którzy podchodzili do mnie na festiwalu i gratulowali mi debiutu. Póki co słyszę same pozytywne reakcje względem "Ostatniego przystanku" (z paroma pomniejszymi, ale słusznymi zastrzeżeniami). Dumna matka jest dumna.

Piąteczka dla ludzi, którzy przyszli na mój panel i po rysunek do komiksu. Ktoś nawet przyniósł mi egzemplarz "Koziego Rycerza" do podpisania :'D. Zeszły mi prawie wszystkie naklejki! Niektórzy nawet pytali mnie o "Czterościan". Co było bardzo miłe. Widzę, że ludzie się nakręcają na fantasy inspirowane kuchnią. Bardzo dobrze!

Mocny, męski uścisk dłoni dla Kultury Gniewu. Pierwsza współpraca za nami, a dalej będzie tylko lepie.

Szalony densfloor na afterparty. Na pierwszym planie tańczy Ramon Perez.

Ciepłe uściski dla całej komiksowej przyjaźni! Przytulasom, uśmiechom i papierosom nie było końca. Z niektórymi udało mi się pogadać o ich przyszłych projektach (Mazok i Slo, kibicuję!). Z innymi mieliłem kulasami na afterowym densflorze. Można spokojnie powiedzieć, że podłoga płonęła.

Niektórzy kręcą nosem na aferę z numerkami do kolejek po autografy. Inni coś tam mówią o fatalnej miejscami organizacji. Ja osobiście byłem zbyt zajęty, żeby to zobaczyć, więc po prostu wyśmienicie się bawiłem. Dziękuję wszystkim, którzy przyłożyli choćby mały palec do organizacji 25ego MFKiG. Zwłaszcza za przywrócenie afterparty do wytwórni!

Było super!

Droga powrotna. 5 godzin czytania komiksów!