Mini recenzje - Chińskie bajki

 Na MFKiG wpadłem na stoisko Hanami w jednym, konkretnym celu - kupić czwarty tom "Pluto". Bo mam taką tradycję, że na każdym festiwalu kupuję sobie kolejny tom tej mangi. Śmieję się, że się nią "rozkoszuję".

Tymczasem sprzedawczyni wypaliła do mnie, że jeśli kupię najnowszy komiks Jirō Taniguchiego, to będę mógł sobie wybrać dwa jego inne albumy za pół ceny.

Spuściłem wzrok i po cichu przekląłem pod nosem. Zamiast z jednym, odszedłem od stoiska z czterema komiksami.

Odległa dzielnica (Jirō Taniguchi)

Pomysł tak oczywisty, że aż dziw, że wcześniej się z nim nie spotkałem. Mężczyzna w średnim wieku w tajemniczych okolicznościach cofa się w czasie, stając się sobą w wieku 14 lat. Jednak z wiedzą i doświadczeniem 48 latka.

Historia ma nieśpieszne tempo. Beztroska gimnazjalisty przeplata się z goryczą dorosłego mężczyzny. Intryga jest bardzo dobrze prowadzona. Pytania, jakie stawia manga potrafią dać chwilę zadumy. Profeska na najwyższym poziomie.

Aż zapragnąłem więcej historii z tym samym wątkiem (dorosły cofa się do czasów dzieciństwa), ale z innym protagonistą. Jeśli lubicie komiks obyczajowy, to pozycja obowiązkowa.

10/10 – powinno być lekturą szkolną

 

Samotny smakosz (Jirō Taniguchi, Masayuki Kusumi)

No więc tego. Ten komiks nie ma fabuły.

Nie żartuję.

Nie ma fabuły. Po prostu nie ma. Przez 200 stron jakiś losowy facet łazi i je rzeczy. To wszystko. Można by polemizować, że manga skłania czytelnika do odwagi w próbowaniu nowych rzeczy. Do świadomego jedzenia i rozkoszowania się potrawami. Co jest tak rzadkim w naszych czasach zjawiskiem. Wszyscy jedzą, wpatrując się w jakiś ekran, przeżuwając bezmyślnie.

Tylna okładka informuje mnie, że w samej tylko Japonii komiks sprzedał się w ponad 4ro milionowym nakładzie. I jest bazowany na nim serial. Który ma już cztery sezony. Cztery sezony faceta chodzącego i jedzącego rzeczy.

Hm. Co kto lubi.

Może serial jeszcze zrozumiem, ale w mandze o jedzeniu brakuje jednej, ZAJEBIŚCIE ważnej rzeczy – koloru. Bez niego, choć sprawnie narysowane, potrawy wyglądają nijako. To jakby słuchać opery w mono.

Całość najlepiej podsumowuje mój ulubiony cytat z komiksu – "Bo w życiu chodzi o to, żeby wkładać rzeczy do ciała".

3/10 – Słaby foodporn

Zoo zimą (Jirō Taniguchi)

Zawsze się zastanawiałem, jak wygląda życie rysownika komiksów w Japonii. Dlatego kupiłem tę mangę w ciemno. Bo właśnie o tym jest.

No. W większości.

"Zoo zimą" to typowy slice of life. Śledzimy losy chłopaczka, który przeprowadza się do Tokio i zostaje asystentem uznanego mangaki. Patrzymy, jak cała ekipa asystentów z mistrzem na czele niemiłosiernie zapierdala po nocach, nie raz nie śpiąc po 48 godzin (Projekt 24h to przy tym pikuś). W przerwach między rysowaniem pojawia się wątek pierwszej, młodzieńczej miłości (mueh).

Jeśli jesteście ciekawi, jak pracują mangacy i lubicie komiksy obyczajowe, to polecam. Czyta się bardzo przyjemnie.

7/10 – Dobre czytadło

Pluto (Naoki Urasawa na podstawie "Astro Boya" Osamu Tezuki)

Ludzie śmieją się, że Peter Jackson nakręcił trzy filmy na podstawie jednej książki. Tymczasem Naoki Urasawa zrobił z jednego odcinka "Astro Boya" ośmiotomową mangę.

Wspaniałą, wspaniałą mangę.

Najnowocześniejsze roboty na świecie zaczynają ginąć, a przy ich zmaltretowanych skorupach znajdują się znaki rogów. Zabijani są też znani naukowcy i działacze na rzecz praw robotów. Kto się dopuszcza tych morderstw? Maszyny nie mogą zabijać ludzi. Lecz zwykły człowiek nie dałby rady super-robotom.

Co tu dużo mówić. "Pluto" jest super. Suspens. Intryga. Kawał sytego, detektywistycznego s-f. Bo pomimo tego, że komiks w dużej mierze jest o super robotach, to jest to zdecydowanie kryminał, nie naparzanka.

Dwa pierwsze tomy naprawdę trzymają w napięciu i za cholerę nie wiadomo, co się dzieje. Trzeci odpowiada na część pytań, ale stawia wiele nowych. Obecnie jestem przy czwartym. Stąd brak oceny. Ale polecam mocno. Zwłaszcza ludziom, którzy mają ochotę na jakąś sytą mangę, która jest dłuższa, ale nie ciągnie się przez dwucyfrową liczbę tomów.

yo/10 - Yo

W ogóle bardzo polecam wydawnictwo Hanami. Zawsze jak mam ochotę na dobrą mangę, to wiem, że na bank coś będą dla mnie mieli.

Zwłaszcza, jeśli jesteście jednymi z tych ludzi, którzy krzywią się na dźwięk słowa "manga" i przewracając oczami zaczynają mamrotać coś o "głupich Naruciakach" i "chińskich bajkach". Spróbujcie u Hanami. Manga to nie tylko taśmowa napierdalanka dla chłopców i kretyńskie romansidła dla dziewczyn.

Nie, żeby było coś złego w napierdalankach i romansidłach.

Co kto lubi.

Ja nie lubię.