Mini recenzje - Powrót za garść Batmanów

Świeżo nabyte na MFKiG komiksiki powoli się czytają, więc postanowiłem zrobić garść mini-recenzji. Za recenzenta się nie uważam i nie wiem, czy kogokolwiek obchodzi moje zdanie względem oceniania komiksów, więc nie rozpisuję się zbytnio. Chociaż w niektórych przypadkach mógłbym.

Oj, mógłbym.

Patrzę na Ciebie, Lobo.

Zacznijmy może od komiksów, które miałem okazją przeczytać w drodze powrotnej z festiwalu. Zwykle robię tak, że w autobusie/pociągu nie połykam moich zakupów, tylko cudze. Dzięki temu mam okazję poczytać komiksy, których sam nigdy bym nie kupił. Albo się z zakupem waham.

A że Luna wydała jakąś chorą ilość pieniędzy na Batmany, to całą drogę do Gdańska czytałem praktycznie tylko Batmany. No i jednego Wolverine'a od Lutka. No i Lobo. Ale o nim...

Jedziemy.


Lobo #1 (Cullen Bunn, Reilly Brown)

Pomińmy fakt, że najnowsza inkarnacja Lobo z rebootu uniwersum DC to jeden wielki, środkowy palec pokazany fanom Lobo.

Starałem się podejść do tego komiksu jak do jakiegoś osobnego bytu. Na świeżo. I dostałem miałką papkę. Autorzy usilnie (i bardzo nieudolnie) starają się przekonać czytelnika, że ich młody, dręczony koszmarami (bu-huuu) protagonista jest super bad-ass, totalnie nam uwierzcie! Fabuła ogranicza się do "Lobo zabija kosmitów". Sama postać Lobo jest wycięta z kartonu i absolutnie nieinteresująca.

2/10 – Desakracja

Batman: the Killing Joke (Alan Moore, Brian Bolland)

Komiks owiany legendą. Nie rozczarowałem się. Krótki i słodki. Scenarzysta Alan Moore doskonale wie co robi – żaden kadr nie jest zbędny, a sceny są perfekcyjnie rozpisane. Rysownik Brian Bolland pokazuje fantastyczne zrozumienie języka komiksu.

Wg. mnie wisieńką na torcie jest Joker, który w jednej z bardziej szokujących scen jest ubrany w shorty i hawajską koszulę. Strój tak absurdalny i niepasujący do sytuacji, że dodaje tylko psychotycznej grozy postaci. Joker powinien zdecydowanie częściej zmieniać ubiór.

10/10 – Klasyka gatunku

Batman: Earth One (Geoff Johns, Gary Frank)

Czułem się oszukany. Obiecano mi elseworlda pokazującego realistyczną interpretację Batmana. I tak komiks się faktycznie zaczyna, bo Bruce Wayne to opętany rządzą zemsty za śmierć rodziców nastolatek, który regularnie dostaje wciry i spada z dachów. Ale autorzy bardzo szybko o tym zapominają i tak od połowy komiks staje się sztampową opowieścią o Nietoperku.

Sam w sobie byłby po prostu przeciętny (ale z dobrym początkiem), gdyby nie zatrzęsienie wkurzających dupereli, źle napisanych scen, durnych dialogów i dziur w logice, które skumulowały się, tworząc mój osobisty festiwal wzdychania i przewracania oczami.

4/10 – Zmarnowany potencjał

Wolverine: Logan (Brian K. Vaughan, Eduardo Risso)

Wolverine z dupy jedzie sobie do Japonii, wpada do losowego klasztoru i zaczyna walczyć z kimś, kogo ostatni raz widział kilkadziesiąt lat temu. Między wymianą ciosów wspomina owo spotkanie sprzed lat.

Pomimo głupiego początku, komiks czyta się bardzo dobrze. Wolverine charyzmatyczny jak zawsze. Kilka głupot tu i tam, widać, że scenarzysta nie miał pojęcia, jak zakończyć całą walkę (co przyznają same postacie w komiksie xD). Ale – jak mówiłem – czyta się dobrze i bez większych zgrzytów. Rysunki Eduardo Risso jak zawsze fantastyczne. Kadr Logana po wybuchu bomby atomowej mógłbym powiesić sobie na ścianie i patrzeć na niego całymi dniami.

6/10 – Przyjemny one-shot

Ale porno